تصویر روز: واکسنِ کرونا در تامین سلامتِ انسان، نیازی فردی اما مساله ای جهانی است.
دست های دانشمندانِ زیادی در آزمایشگاه های پیشرفته ی دنیا در حال تولید واکسن و انجام آزمایش هایِ تاثیر نتایج آنها هستند.
اما دست های مستحکمی از سوی حاکمانِ سیاسی برای حمایتِ عملی از تولیدات وطنی شان به چشم نمی خورد. رهبرانِ سیاسی در کشورهای دنیا پای کارِ پژوهشگران و دانشمندانِ وطنیِ خود نیستند.
در رسانه های مختلف، بندرت خبری از تزریق رهبرانِ سیاسی دنیا از واکسنِ ملیِ خودشان شنیده می شود. علت آن نداشتن ایمان به تولیداتِ وطنی شان هست. ایمانی که اگر در بالاترین مقام سیاسیِ هر کشوری باشد، یقینا آن کشور به خودباوریِ همگانی خواهند رسید.
برای دستِ رهبر ایران که نمادِ همت و ایمان به دانش و تولید ملی بود، واکسنِ دانشمندانِ وطن تزریق شد. واکسنی که رهبر ایران به اما و اگرهای اطمینان به مصرفِ آن را پایان داد و ایران را در ردیفِ کشورهای مستقلِ دنیا در مواجهه با رخدادهای فراگیر و اپیدمیِ جهانی قرار داد. اولین شاخصه ی مفهومیِ کشورهای توسعه یافته، ایمانِ رهبران آنها به مصادیقِ پیشرفتِ مراکز علمی- صنعتی خودبنیادِ آن کشورهاست.
رهبرانِ اکثرِ کشورهای دنیا با افتخار از واکسن های کرونایِ تولید شده در نظام های سیاسیِ سلطه استفاده کردند نه واکسن های تولید شده با دستانِ ملی دانشمندانِ وطنشان. این همان فقدانِ ایمان در حکمرانی سیاسیِ حاکمان است که از عواملِ اصلیِ وابستگیِ بین المللی در مناسباتِ سیاسیِ جهانی است.
دکتر محمدجلیل آل امین
مدرس دانشگاه و فعال رسانه ای
دیدگاهتان را بنویسید