افشین لاریجانی
روزنامه نگار
تصویر روز: نگاهی به رویدادهای هفته و شنیده های داغ از گفت و گوهایی که مسئولین با شبکه های مختلف و رسانه ها انجام دادند چند نکته قابل تأمل دیده شده اول اینکه وزیر رفاه سابق دست به افشاگری بزرگی زد.
هر چند تلاش شد به آن پر و بال داده نشود و پاسخ از اتهامی بزرگ شنیده نشد اما جای سوال این است که وزیر محترم سابق رفاه چرا حالا به فکر افشاگری افتاده است و چرا در زمان تصدی موارد را به مراجع ذی ربط و یا افکار عمومی گزارش نداده است مگر نه اینکه ایشان از اینگونه زدوبندها و اخذ رشوه خود را مبرا می داند پس چرا مصلحت اندیشی کرده و تاکنون سکوت گذاشته است!؟ حالا که بخت یار نبوده آیا باید به این دلیل افشاگری کند؟! اگر همچنان در پست وزارت می ماندند وی باز هم سکوت پیشه می کرده است!؟ مگر سرمایه گذاری تأمین اجتماعی همان شرکت مفسده انگیز دوران احمدی نژاد نبوده که قاضی به نام کشورهم در دام آن گرفتار شد!؟ پس چرا همچنان باید این مفسده ادامه پیدا کند!؟
چرا وزیر محترم سابق از اقدامات اصلاحی و تغییرات و جلوگیری از فسادها در این شرکت چیزی نگفت!؟ آیا باند سابق همچنان در آن شرکت وجود دارد یا ریشه کن شده است؟ و یا احتمالا نهال دیگری شکل گرفته است؟ مسئولین ذی ربط چرا عکس العملی نسبت به این ادعا و افشاگری نشان نداده اند؟ اگرکذب است تکذیب کنند و اگر صحیح است از اقدامات خود مردم را مطلع کنند، ۵۰ میلیارد تومان باج برای مدیرعاملی شرکت شستا به این معنی است که طرف حداقل باید ۵ هزار میلیارد منافع کسب کند.
این پست های فروشی آیا فقط قرار بود در این وزارتخانه مورد معامله قرار بگیرد!؟ پست های مشابه در دستگاه های دیگر چه قیمتی دارند!؟ فریاد آی دزد آی دزد را دولت براه انداخت، اما فساد و دزدی در بدنه دولت رخنه کرده است.
چندسال پیش دکتر روحانی از تریبون خود اعلام می کند که رشوه از زیر میز به روی میز آمده است، پس برای از بین بردن آن چه کرده ایم؟ کدام گزارش را به دستگاه قضا سپرده اید؟ مدل بگم بگم دولت قبل در دولت تدبیر و امید با ادبیات دیگری بیان شده و هیچ گاه نیز گفته نمی شود، اما فرار به جلو نیز مخرب تر از اصل موضوع است.
همگان بر نقش فساد که ضربه مهلکی بر اقتصاد وارد می کند حرف می زنند، اما برای ریشه کردن آن اقدام موثری صورت نمی گیرد؟
چرا باید سلطان سکه را در میدان آزادی به دار بیاویزیم، اما فلان مسئول خائن و مفسد که ضربه مهلکی به اقتصاد کشور زده است را سر دار نمی کنیم چرا مصونیتی برای آنها ایجاد کرده ایم که آنهایی که هنوز رسوا نشده اند هم ترس زیادی از بی آبروئی و تعزیر ندارند.
چرا باید به هر کدام که دست زده می شود، فریاد مسئول و مقام دیگری بلند شود و مانع برخوردها شوند؟
مردم آنقدر سرگرم معیشت روزانه و کمبود پوشک و مایحتاج شده اند که این مطالبه و مبارزه جدی با فساد و قدرت های هرمی فریاد زده نمی شود.
دیدگاهتان را بنویسید