حمل و نقل به عنوان اصلی‌ترین مؤلفه توسعه همه جانبه، نه تنها به عنوان بخش زیرساختی محسوب می‌شود بلکه موتور حرکت اقتصادی، اجتماعی و بخش‌هایی از جمله صنعت، کشاورزی، گردشگری، نفت و … در جوامع مختلف به حساب می‌آید.
این بخش در کشور ما نیز نه تنها به عنوان حلقه واسط صنایع کشور چرخ تولید را به حرکت درآورده است بلکه موجبات توسعه اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی را فراهم می سازد.
امروزه در جهان میزان توسعه یافتگی در بخش حمل و نقل یکی از معیارهای ارزیابی سطح توسعه کشورها محسوب می شود. علاوه بر آن سهم حمل و نقل در اقتصاد ملی نیز انکارناپذیر است و تجربیات مختلف دنیا ثابت کرده است هر واحد رشد اقتصادی در کشورها مستلزم ۱.۵ الی ۲ واحد رشد در بخش حمل و نقل می باشد. واقعیت این است که بخش حمل و نقل نه تنها به واسطه نقش مهم و استراتژیک خود در تحقق اهداف و برنامه های دولت بلکه به لحاظ تأثیر مستقیم آن در اقتصاد کلان کشور، اقتصاد خانوار و تحت الشعاع قرار دادن بخش های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی کشور از مهمترین حوزه های توسعه ای برنامه های پنج ساله و چشم انداز کشور به شمار می رود.
از همین رو هدایت و تحقق برنامه های پیش روی این بخش از حساسیت فوق العاده ای برخوردار است، حساسیتی که نه تنها به واسطه زیرساختی بودن حمل و نقل بلکه به لحاظ تنظیم و تطبیق ارکان حمل و نقل از جمله حمل و نقل هوایی، ریلی، جاده ای و دریایی، این بخش کلیدی را از سایر دستگاه های اجرایی کشور متمایز کرده است. سرعت تکامل و تکاثر شیوه های بهره‌برداری از وجوه حمل و نقل جاده‌ای، ریلی، دریایی و هوایی در سطح جهان و لزوم تطبیق شرایط و وضعیت فعلی راه‌های کشور برای اتصال به شبکه حمل و نقل منطقه ای و هماهنگی درون و برون کشوری برای اجرای برنامه های ترانزیتی، از دیگر این موارد است.
موقعیت جغرافیایی ایران به لحاظ همجواری با کشورهایی که به آب های آزاد مرزی ندارند و از طرفی قرار گرفتن در مسیر ترانزیتی جاده ابریشم به عنوان مهمترین حلقه اتصال کشورهای آسیایی میانه و قفقاز تا اروپا و همچنین برقرار کننده ارتباط کشورهای CIS با کشورهای حاشیه خلیج فاس از اهمیت ویژه ای برخوردار است که با افزایش ظرفیت نسبی در زمینه ترانزیت –، افزایش درآمد ارزی کشورمان را از این طریق در پی خواهد داشت.
در تاریخ تحولات صنعت حمل ونقل کشورمان، روزها، هفته‌ها و ایام سرنوشت‌سازی بوده‌اند که نقشی تعیین کننده در شکل‌گیری و انسجام شبکه حمل ونقل کشور داشته اند. ۲۶ آذر سال ۱۳۶۲ در زمره چنین ایامی است. ۲۶ آذر ماه یادآور صدور فرمان امام راحل(ره) در سال ۱۳۶۲ برای اعزام کامیون‌ها به بنادر جنوبی برای بارگیری کالاهای وارداتی و توزیع آن به اقصی نقاط کشور از مبادی دریایی کشور است.
ایجاد تنگناها و محدودیت‌ها در نظام ترابری کشور، یکی از تبعات اقتصادی جنگ تحمیلی بود. به لحاظ موقعیت ویژه جغرافیایی و دسترسی گسترده ایران به آبهای آزاد، بیشترین مبادلات تجاری کشور همواره از طریق بنادر جنوبی صورت می‌گرفته است و با بروز جنگ، مشکلات و محدودیت های فراوانی در گلوگاه های اصلی کشور رخ نمود.
با اوج گرفتن بحران، گزارش هایی در زمینه انباشته شدن کالاهای اساسی و مورد نیاز کشور در بنادر جنوبی و محدودیت شدید در زمینه حمل و نقل و انتقال آنها به شهرها و مناطق جنگی، از سوی مقامات وزارت راه و ترابری و وزارت بازرگانی،به حضرت امام(ره) ارایه شد و بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی نیز در سخنرانی خود در روز ۲۶ آذر ۱۳۶۲، با انفاس قدسیه خویش، ضمن اطمینان دادن به مردم در زمینه وجود مایحتاج عمومی به مقدار مورد نیاز در بنادر جنوب، کامیونداران کشور را به مشارکت و همکاری فراخواندند.
امروز که سی و پنجمین سالگرد آن تصمیم سرنوشت ساز را گرامی می‌داریم؛ به خود می‌بالیم که بخش حمل و نقل به عنوان مهمترین مؤلفه شهروندمداری تا دل دورترین روستاهای کشور گسترش یافته است.
فرا رسیدن روز حمل و نقل فرصت مناسبی برای سپاسگزاری و قدردانی از تلاشگران بخش حمل و نقل است. هر چند در تمامی ایام سال و با عبور مردم از جاده‌های ایمن و پرکشش و عبور از فراز پل‌های مستحکم و سفر به اقصی نقاط کشور کارنامه موفق بخش حمل و نقل ورق می‌خورد، اما هر سال در روز حمل و نقل عملکرد دست اندرکاران این بخش زیرساختی کشور در کانون توجهات همگان قرار می‌گیرد. این روز را به همه همکاران خودم در سراسر کشور تبریک می گویم.
وزیر راه و شهرسازی
دیدگاهتان را بنویسید