تصویر روز ـ به نقل از پاد، فاطمه مهاجرانی در یادداشتی با عنوان «بیانیه ملی ایران در نیویورک» نوشت: «حضور رئیس‌جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل متحد را باید نقطه عطفی در دیپلماسی ایران دانست. او در دومین سخنرانی خود از این تریبون جهانی، توانست صدای ملت ایران را با ترکیبی از استدلال حقوقی، اخلاقی و سیاسی به گوش جهانیان برساند. آنچه برجسته بود، بازتعریف جایگاه ایران در نظم بین‌الملل از موضع کشوری مظلوم، اما مقتدر بود؛ کشوری که در عین پایبندی به اصول انسانی و دینی، حاضر نیست حقوق مشروع خود را فدای فشار‌های قدرت‌های بزرگ کند.

رئیس‌جمهوری سخن خود را با ارجاع به قاعده‌ای اخلاقی آغاز کرد که در همه ادیان و فرهنگ‌ها مشترک است: «آنچه بر خود نمی‌پسندی بر دیگران نیز مپسند.» این قاعده بنیادین، شالوده‌ای است که اگر به آن عمل شود، بسیاری از بحران‌ها برطرف خواهد شد. پزشکیان پرسید «آیا کسانی که به نام آزادی و حقوق بشر، دیگران را تحت تحریم و تجاوز قرار می‌دهند، حاضرند چنین رفتاری را برای خود بپذیرند؟» این پرسش، محور اخلاقی بود که وجدان جهانیان را خطاب قرار می‌داد.

او با اشاره به فجایع منطقه، تصویر روشنی از بی‌عدالتی در نظام بین‌الملل ترسیم کرد. پزشکیان در حالی این موارد را برشمرد که ایران نیز قربانی حملات هوایی مستقیم بوده است؛ حملاتی که در اوج مسیر‌های دیپلماتیک انجام شد و خیانتی آشکار به تلاش‌های صلح‌طلبانه را رقم زد. او این اقدامات را نه‌تنها نقض حاکمیت ایران، بلکه شکستن یکی از خطوط قرمز اساسی روابط بین‌الملل دانست؛ خط قرمزی که اگر نادیده گرفته شود، جهان شاهد بدعت‌های خطرناکی خواهد بود: هدف قرار دادن تأسیسات هسته‌ای تحت نظارت بین‌المللی، ترور مقامات رسمی و بی‌اعتبار شدن قواعد امنیت جمعی. هشدار رئیس‌جمهوری در این بخش، نه صرفاً دفاع از ایران، بلکه دفاع از نظام بین‌الملل بود.

بخش دیگر سخنرانی دکتر پزشکیان به پرونده هسته‌ای ایران اختصاص داشت. او اعلام کرد ایران هرگز به دنبال سلاح هسته‌ای نبوده و نخواهد بود. این موضع، پاسخی به فضاسازی‌هایی است که سال‌هاست از سوی برخی قدرت‌ها تکرار می‌شود. رئیس‌جمهوری تأکید کرد ایران آماده همکاری برای رفع ابهام است، اما نمی‌پذیرد حقوق مسلم‌اش قربانی اراده‌های سیاسی شود. این پیام نشان داد ایران همچنان به دیپلماسی متعهد است و با وجود فشارها، خواهان اثبات حقانیت خود از مسیر گفت‌و‌گو است.

در بخش منطقه‌ای، دکتر پزشکیان طرحی برای خاورمیانه ارائه داد که مبتنی بر همکاری، امنیت جمعی و توسعه متوازن است. او تأکید کرد امنیت منطقه‌ای تنها زمانی پایدار خواهد بود که همه دولت‌ها و ملت‌های منطقه در آن مشارکت داشته باشند و دخالت قدرت‌ها، خشونت و بی‌ثباتی را افزایش داده و مانع شکل‌گیری نظامی عادلانه شده است. این سخنان، پیامی روشن به همسایگان داشت:به دنبال سلطه نیستیم، دست همکاری دراز می‌کنیم تا منطقه‌ای امن و آباد برای همه ساخته شود.

رئیس‌جمهوری به مسأله بازگشت احتمالی تحریم‌ها هم پرداخت و آن را غیرقانونی و فاقد مشروعیت خواند. او یادآور شد کسانی که از توافق خارج شده و تعهدات را نقض کرده‌اند، نمی‌توانند ایران را به نقض تعهد متهم کنند. این موضع، افشای معیار‌های دوگانه‌ای است که اعتبار نهاد‌های بین‌المللی را خدشه‌دار کرده است. پزشکیان خواستار بازسازی اعتماد به سازمان ملل و نظام حقوق بین‌الملل شد و از کشور‌ها خواست به جای تقسیم جهان به دوست و دشمن، بر فصل مشترک ارزش‌های انسانی تکیه کنند.

در مجموع، این سخنرانی روایتی بود از کشوری که مقابل تحریم و تجاوز ایستاده، اما همچنان بر منطق گفت‌و‌گو، عدالت و اخلاق پای می‌فشارد. دکتر پزشکیان کوشید چهره واقعی ایران را به نمایش بگذارد؛ ملتی که به دنبال صلح و عدالت است، اما از حقوق مشروع خود کوتاه نخواهد آمد. او نشان داد ایران نه منزوی است، نه طالب جنگ، بلکه آماده است در چهارچوب احترام متقابل و همکاری برابر، در ساختن جهانی بهتر مشارکت کند.

از نگاه ما به عنوان سخنگوی دولت، این سخنرانی فرصتی بود تا بار دیگر به جهانیان یادآوری کنیم ایران انتخاب کرده تا صدای عقلانیت و صداقت باشد.

در شرایطی که برخی قدرت‌ها می‌کوشند تصویر ایران را مخدوش جلوه دهند، پیام رئیس‌جمهوری پژواک صدای ملت ایران بود؛ صدای مقاومتی که به دنبال ویرانی نیست، بلکه درصدد صلحی عادلانه است. پزشکیان گفت اگر جهان به جای بلند کردن صداها، شنیدن را تمرین کند، خواهد فهمید ایران حامل پیام اخلاق و عدالت است. این پیامی است که به‌عنوان دولت وفاق ملی در مسیر سیاست خارجی دنبال می‌کنیم.

به عنوان سخنگوی دولت، تأکید می‌کنم این حضور و سخنرانی، فقط رویدادی دیپلماتیک نبود؛ یک بیانیه ملی بود که جهان را به بازاندیشی در عدالت و صلح فراخواند. ایران آمده تا بگوید در برابر ظلم سکوت نمی‌کند، اما در برابر منطق و عدالت، آماده گفت‌و‌گو است. ملت ما صدای خود را از سازمان ملل به گوش جهان رساند و رئیس‌جمهوری پژواک این صدا بود. جهان باید این صدا را بشنود.»