تصویر روز: ۱۹ آذرماه امسال شاهد برگزاری چهاردهمین کنفرانس بین المللی روابط عمومی ایران در تهران بودیم .
این کنفرانس را می توان بعنوان اولین اتفاق درحوزه روابط عمومی دانست که به مدت بیش از یک دهه دوروزه برگزار می شد .که شاهد حضور اساتید برجسته جهان دراین گردهمائی بودیم
با اندیشیدن به چهارده سال کارنامه برگزاری این گردهمائی وکنفرانسهائی نظیر آن پی به اراده برگزارکننده گان این گونه گردهمائی ها می بریم اراده ای که جز عشق وعلاقه به حوزه روابط عمومی چیز دیگری نمی تواند باشد .
شاید موضوعی که باعث شد این مطالب را بنویسم صحبتهائی بود که در اینگونه همایشها شنیده میشود تصمیم گرفتم بعنوان کسی که به مدت هشت سال مسول اجرای این کنفرانسها بودم ، نقدی بر این گونه گردهمائی ها بنویسم .
شاید بتوان گفت هر فعلی که انجام می شود دارای نقاط قوت وضعفی هست و برگزاری گردهمائی های روابط عمومی از این قضیه مستثنا نمی باشند
قبل از اینکه به این مطالب اشاره کنم نظری کوتاه به جایگاه وکارکرد روابط عمومی در پانزده سال گذشته کنیم . بیاد داریم پارچه نویسی ها وتولید خبر و ساخت بولتنهای خبری و توزیع شیرینی وخرما در مناسبتهای مختلف ودرنهایت حضوردرنمایشگاه ها و به لحاظ نیروی انسانی هم جایگاه مشخصی نداشت کمتر کارمند روابط عمومی بود که باتحصیلات مرتبط در این بخش خطیر فعالیت داشت . اغلب کارکنانی که در بخش های مختلف سازمان دچار چالش بودند به این بخش انتقال و یا به عبارت بهتر تبعید می شدند .
اما امروز وضعیت روابط عمومی ها قابل قیاس با آن زمان نیست . امروز روابط عمومی ها از جایگاه ویژه ای برخوردارند ودارای شان ومنزلت خواصی هستند و اگر دربرخی موارد از جایگاه ویژه ای برخوردار نیستند بایستی این موضوع را از کارکنان روابط عمومی آن سازمان پرسیدکه برای ارتقاء جایگاه سازمانی خود چه تلاشی صورت داده اند .
گردهمائی های روابط عمومی از سال ۱۳۸۳ درقالب کنفرانس بین المللی روابط عمومی ایران ، کنفرانس بین المللی روابط عمومی الکترونیک ، کنفرانس روابط عمومی صنعت و یا سمپوزیوم بین المللی روابط عمومی آغاز شدند که دراین جریان شاهد حضور روسای جمهور، رییس مجلس، نمایندگان مجلس، وزراء، مشاورین رییس جمهور، روسای سازمانها، مدیران عامل بانکها، شهرداران پایتخت و بسیاری از مقامات عالی رتبه کشور بودیم که دراین میان حضور اساتید داخل و خارج از کشور برارتقاء علمی آن می افزود که خود سرآغاز خیزش، رنسانس و شکوفایی بسیاری از جریان های این حوزه بود ، به عبارت دیگر انتشار صدها جلد کتاب ، ارئه بسیاری از مقالات علمی با موضوعات تخصصی روابط عمومی در ایران فعال شدن انجمنهای روابط عمومی ، فعالیت چندین پایگاه اطلاع رسانی در این حوزه ، تکامل شرکتهای تخصصی تبلیغاتی ، تهیه برنامه های رادیوئی ایجاد رشته روابط عمومی در دانشگاه ها ، ثبت هفته روابط عمومی و فعالیت ده ها کانال باموضوعات تخصصی روابط عمومی را می توان حاصل چهارده سال تلاش بی وقفه مردانی دانست که شبانه روز برای اعتلای روابط عمومی ایران تلاش نموده اند و به شاغلان این حوزه کمک کرده اند که درک عمیق تری از وضع و وزن امرور صنعت روابط عمومی در جهان داشته باشند و برای آنها پلی بسازد که فرصت های جدیدی بدست آورند.
امروزه اگر روابط عمومی ها تاسطح مشاورین عالی سازمانها بعنوان سخنگوی سازمان معرفی و انتخاب میشوند ، بایستی سپاسگزار اساتید وتلاشگران این حوزه باشیم چراکه این گردهمائی ها وحضور استاتید و مسئولین کشوری وآشنائی آنان با وظایف حساس این قشر باعث شد تا امروز شاهد فراخوان گزینش مدیر روابط عمومی توانمند در وزارتخانهای کشورمان باشیم و این موضوع براهمیت انتخاب مدیری شایسته برای هرسازمانی محرز شده است .
البته این گونه همایشها دارای نقاط ضعفی نیز هستند استفاده از موضوعات کاربردی شاید بتواند برجذابیت محتوای اینگونه همایشها بیفزاید چراکه حضور افراد جدید درهرسال باعث ترغیب بیشتر آنان می شود تا مطالب سخت وسنگین
باتوجه به فعال بودن کارکنان روابط عمومی ها نسبت به کارکنان سایر بخشها می بایست در نحوه ارئه مطالب اینگونه همایشات تنوع ایجاد نمود تا بیشتر مباحث ملموس تر شود ازسوی دیگر به دلیل اینکه برخی از این گردهمائی ها عنوان بین المللی را یدک میکشند می بایست ترتیبی اتخاذ نمایند که اساتید مطرح این حوزه حضور و ارئه مقالات باموضوعات روز را ارئه نمایند و فقط به عنوان استاد خارجی اکتفا ننمایند.
معرفی این کنفرانس ها در مجامع جهانی یا حتی الامکان در حوزه کشورهای همسایه نظیر افغانستان ، ترکیه ، پاکستان وکشورهای حوزه خلیج فارس جهت ثبت نام وحضور کارشناسان روابط عمومی از دیگر مواردی است می توان به آن اشاره نمود .
ودر پایان کنفرانسهای روابط عمومی یک اجماع تخصصی در سطح کشور می باشد که میبایست در هریک از این گردهمائی ها به یکی از موضوعاتی چون تصویب سختی کار در مجلس ( بعنوان چهارمین شغل پراسترس جهان) که بلحاظ ساختاری کارکنان روابط عمومی را تهدید می کند در قالب قطعنامه اشاره نمود واز این اجماع همگرائی فکری را طلب کرد و از دستگاه های مربوطه پاسخ ونتیجه را به اطلاع روابط عمومی ها برساند و از کارکرد منفعلانه دوری کنند .
حال با بخشی از ضرورت برگزاری این گردهمائی ها آشنا شدیم وسوال اینجاست که برای برگزاری آن دولتها نبایستی برنامه ریزی منسجمی داشته باشند ؟ چراکه اهمیت این صنعت اگر به اندازه صنایع دیگر نباشد از اهمیت صنایع دیگر کمتر نیست ولو اینکه به عقیده بنده عامل توسعه صنایع دیگر نیز میتواند باشد. اکنون جا دارد از بخش خصوصی که با عشق و علاقه خود به این حوزه و با بالازدن آستین و صرف وقت وسرمایه در تولید برنامه ها و محتوای علمی مختلف وتلاش شبانه روزی که در اعتلای جایگاه روابط عمومی نقش داشتند تشکرنمود و با خود بیندیشیم ما برای اعتلای این صنعت و برای تثبیت بیشتر جایگاه روابط عمومی درکشور ، بعنوان فعالین وکارگزاران این حوزه چه کمکی میتوانیم صورت دهیم .
محمود احمدی
کارشناس ارشد ارتباطات
دیدگاهتان را بنویسید